Lyckele Hofstra was 55 jaar toen hij te maken kreeg met concentratie- en vermoeidheidsklachten. Toen in 2002 ook zijn armfunctie verstoord raakte, werd de diagnose Parkinson gesteld. ‘Dat voelde als een opluchting, want we hadden eindelijk duidelijkheid’, vertelt Joke.
Vergeten
Dankzij medicatie op maat kon Lyckele jarenlang een redelijk normaal leven leiden. Hij bleef intensief sporten en het echtpaar maakte talloze Europese stedentrips. Een van die reisjes voerde hen naar Oostenrijk. Eenmaal op hun bestemming ontdekten ze dat de medicijnen waren vergeten. De telefonische ‘hulplijn’ met Groningen bood uitkomst. ‘Onze neuroloog nam contact op met de apotheker in Oostenrijk en binnen een uur konden we de medicijnen ophalen. Zo’n kort lijntje voelt heel vertrouwd.’
Grenzen
Sinds enkele jaren ondervindt Lyckele steeds meer de gevolgen van de ziekte van Parkinson, zowel lichamelijk als geestelijk. ‘Hij levert op alle onderdelen in, dat sluipt erin.’ Intensief sporten en autorijden gaat niet meer en ook de stedentrips behoren tot het verleden. Joke ondersteunt haar man waar mogelijk, maar ze kent haar grenzen. ‘De Parkinsonconsulente heeft mij geleerd om op tijd rust te nemen en dat doe ik ook. Een middagje met een kruik op de bank doet wonderen.’
Samenwerking
Joke is goed te spreken over de zorg in het Martini Ziekenhuis, het UMCG en Maartenshof, zowel medisch als psychosociaal. Ook de onderlinge samenwerking oogst waardering. ‘Ik vind het prettig dat die samenwerking binnen Punt voor Parkinson nóg intensiever wordt.’
Lyckele mag dan beperkt zijn in z’n functioneren, het echtpaar Hofstra focust vooral op de dingen die ze nog wél kunnen. ‘Van een wandelingetje of een kopje koffie in de tuin kunnen we volop genieten. Geluk zit in kleine dingen.’